شب های سرگشتگی

نازنینم بی رُخت پاییز هم حالا رسیده

 

سخت می بینم به گوشت حال این رسوا رسیده

در نبودت برگ برگِ این درختان ریخت بی شک

لاجرم هم مرگ این سرگشته یِ تنها رسیده

هر که را می بینم این جا یار دارد وای بر من

بی وفاجان،خون دل بر این دلِ شیدا رسیده

بی تو این فصلِ قشنگِ عاشقی ها سخت دلگیر

طعنه ها بر،این دلِ مجنون از این لیلا رسیده

بی تو باشم با خیالت با کسی من؟وای هرگز

می رسد روزی بیایی بر من این آوا رسیده

سرگشته

شب های سرگشتگی...

بعدِ چندی مهر،آمد بر سرم آوار شد صفر می آید به دستم صفر ها بسیار شد   درد دارد کیف و کفشت پاره باشد بین جمع سهم من تنها نشستن گوشه یِ دیوار شد   چون فرستد هر معلم نامه تا آید ولی بازمی گویم که آقا مادرم بیمار شد   فصل سرما...بغض مادر..چوب تر..آوارگی وای بر،این مهر من،این درد ها تکرار شد   من که بیزارم از این مهری که بی مهری شود باز حالا غصه هایم در دلم بیدار شد سرگشته شب های سرگشتگی...

این که من تا بی نهایت عاشقم تردید نیستمثل من دیوانه ای در بند و در زنجیر نیستداده بودم دل به چشمت تا شوی دیوانه امبعد فهمیدم که این دلدادگی تقدیر نیستهرکجا دیدی شکستی یک دلی را با نگاهبرحذر باش این شکستن قابل تعمیر نیستبی تو هر شب در دلم بیهوده فتوا می دهمبی تو این فتوا دگر هم قابلِ تفسیر نیستدر رفاقت لاف مردی می زدی ای بی وفادر همین ره چون کج افتادی دگر تدبیر نیستای بسوزد عاشقی،دیوانه ام بی چاره امهیچ کس مانند شب ها کمی دلگیر نیست سرگشته شب های سرگشتگی...

مست بودم بی مُروَّت زهر را هشیار ریخت

آخرش زهر خودش را بر دل بیمار ریخت

تا که می دیدم که دارم از غمش جانی هنوز

بی درنگ از خشت نازش بر سرم آوار ریخت

ای عجب کاری به دستم داد دل با فکر تو

زهر دوری را به حلقم بی تو با اصرار ریخت

از ازل بختم مرا یاری نمی کرد و مدام

بر سرم باران غم را باز با تکرار ریخت

پشت دیواری نشستم با خیالت بی وفا

آه از دل بخت بد بین بر سرم دیوار ریخت

شب های سرگشتگی...

بس که دل را همه شب غم زده، ناکام شده

هر که پیشم بخدا آمده بد نام شده

در همان روز که رفتی همه مردم گفتند

روز همدردی با قلب من اعلام شده

چون نبودی که ببینی چه کشیدم بخدا

بی تو دل با همه ی غصه و غم رام شده

من که آرام ندارم همه شب در غم تو

مانده قلبم به چه نحوی دلت آرام شده

آنقدر غصه به قلبم زده تا خو بکنم

با همین درد که هر شب به من الهام شده

سرگشته

شب های سرگشتگی...

آمدم جانم به قربانت نگو حالا چرا بی وفایم خوب می دانم نگو با ما چرا شرمسارم از تو با احساس پاکت خوب من خیره سر بودم نفهمیدم شدی شیدا چرا سوختی در حسرتم عمرت فنا شد وای نه من جفا کردم خدا بر یک دل تنها چرا؟ خوب گفتی سنگدل بودم نفهمیدم که دل با خودش می کرد هی امروز و هی فردا چرا سال ها می نالم از این درد خودخواهی که من کرده ام خونین دلت،افتاده ای از پا چرا؟ آه می دانم به ناز من جوانی داده ای شرم دارم تا بگویم آمدم اینجا چرا سرگشته شب های سرگشتگی...

هوس یک لحظه می آید تورا بر باد می بندد

و عالم یک صدا باهم به ریشت باز می خندد

به یک لذت خودت را می فروشی غافل از دنیا

چرا دارد چنین در سر نوشتت تند می جنگد

نمیدانی درون جعبه ها چون میوه فاسد شد

اگر یک دانه ای باشد تمامِ جعبه می گندد

خودت را می کنی رسوا ولی هرگز نمی دانی

که رسواییست ماری هم چه یک زنگی که می زنگد

عجب گرگِ بی رحمیست این یک لحظه ی آنی

که عالم یک صدا باهم به ریشت تندمی خندد

سرگشته

شب های سرگشتگی...

جهانم را به دستان تو من دیدم

تو بد کردی ولی من باز خندیدم

نمی دانی که هرشب اشک من جاریست

از این دوری لباس غم پسندیدم

نشان از چشم نازت نیست انگاری

به دنبالت چه من از هر که پرسیدم

دلم دیوانه شد از ناز چشمانت

چه شب هایی که آرامش نمی دیدم

زمین گرد است و می دانی چه می گویم

تو می چینی همان غم را که من چیدم
سرگشته

شب های سرگشتگی...

تیرِ مِرزِنگِت هلاکُم کِردِه جون
مِی یه مَیِّت زیر خاکُم کِردِه جون

دیر کِردِی فصلِ پاییزی رَسی
سوزُ دردِش سینه چاکُم کِردِه جون

غم که اومَد رئ سَرُم دِنیا شِخِس
مِن سِرامون محوُ پاکُم کِردِه جون

دیدِمت بُی هر غریبی دل خَشی
ئی خَشی اندوهناکُم کِردِه جون

مِی ضحاکی مِرچِنادِی خینمه
عهدُ پیمون بُی ضحاکُم کِردِه جون
سرگشته

توضیح:
مرزنگ=مژه
رسی=رسید
رئ=روی
شِخِس=بهم خورد
ئی=این
مِی=مثل
مرچنادی=مکاندی

شب های سرگشتگی...